Kyo

Isshi

hmm wither & withers oglądałam 3x bo mam 3 wersje. I ten koncert nie powalił mnie tak, jak Blitz, więc... potem do niego nie wracałam XDD ALe faktycznie, wykonania, gdzie Kyo wczuwa się w to, co spiewa (Zakuro na Blizt *______*) są cudowne..

Alexia

Isshi

Ja na tym też płakałam. I na mushi. I na hotarubi. Na wszystkich balladkach z Blitza płakałam chociaż raz :sniff:

Alexia

Niestety nie mam całego Blitz'a T_T ale ostatnio znów w kółko Osake włączam albo rock am ring & rock im park

Fuzziak

komus potrzebny blitz? ja mam chyba wszystkie...
ja mam chyba wszytsko XDDDDD (mam nadzieje XD)

Isshi

Płytki dla Alex niebawem wysyłam więc już nieaktualne Wink

)

(koniec offa;)))

Jak już wkrecilismy się w temat o koncertach, to Mask z Osaki :DDDD I to cudowne czerwone wdzianko, w którym jeździł na hulajnodze na jakimś backstage XDD Miodzio. Jeden z najfajniejszych momentow koncertu XDD

Fuzziak

kocham masuku z osaki!*O*
najlepsze wykonanie^^

strasznie mi sie tez podobal wokalnie ostatni koncert na ktorym bylam, ale chamy kamer nie mili_O_ (dlaczego oni nagrywaja tylko najgorsze koncerty?XD)

Przybycześć

Uwielbiam patrzeć, jak Kyo cierpi. Nikt nie potrafi tak wspaniale cierpieć. ("Ah, the suffering. The sweet suffering." XD) Jest przy tym jednym z niewielu, w których cierpienie jestem skłonna uwierzyć. I chyba jedynym, którego cierpienie mnie rusza (choć nie na tyle, bym płakała... do tego jeszcze daleko)
Zadziwia mnie różnorodność wydawanych przez niego dźwięków. Od niskiego, seksownego szeptu (na marginesie, wie ktoś, co on tak szeptał przed "Filthem z 5 Ugly Kingdom?)do wysokiego krzyku, prawie pisku. Od cudnego śpiewu po odgłosy rzygania. Czegokolwiek by nie próbował zaśpiewać, brzmi cudnie.
No i teksty - niezależnie od nastroju, zawsze znajdę w nich coś dla siebie - miłość, śmierć, pretekst dla nowej depresji, prawdy egzystencjalne, materiał do straszenia koleżanek z klasy, frajdę przy interpretacji, a w najgłębszej desperacji nowy materiał do nauki japońskiego (czyt. mnóstwo nowych słówek ^^ żeby mi się jeszcze chciało to zakuwać).
Co do wyglądu... Nie lubię, jak robi z siebie potworka. On potrafi taki śliczny być, żeby tylko chciał. I nie powinien zakładać kolorowych szkieł kontaktowych. Błękitne oczy są be. Ciemne są cacy. Wielkie, ciemne, skośne oczy (gapi się w niemym zachwycie na zdjęcie Kyo bez szkieł). I te stroje... Spódniczka z "Drain Away" mnie zabiła :/ Kiedy wspomnę te jego śliczne garniturki (np. na "Cage"), albo kurtkę z niedawnego "Griefa"... Czemu on tak zawsze nie może? Chociaż... Kim bym wtedy koleżanki straszyła?
O, i jeszcze lubię patrzeć, jak się miota po scenie. Choć potem dostaje zadyszki i nie może śpiewać :/ Ale mimo wszystko takie to jakieś... paranoiczne miotanie. Mam skojarzenia z kimś, kto chce wyrwać się z jakiejś klatki, ale nie może. I mi się wtedy tak okropnie smutno robi T.T

Vena

nononono... tak właśnie... jak ja uwielbiam te długie wypowiedzi na temat Kyo Very Happy

z tą zadyszka też wspominałam (mnie to akurat irytuje) ale jak wspomniałas o tej klatce to naszla mnie wizja Kyo, który chce się wyrwać z własnego ciała/umysłu... oderwac od swoich ograniczeń...
chwilami odnoszę wrażenie, że on jest wiecznie z siebie niezadowolony... nie... to złe określenie... że nadal idzie pod górę, wciąż się wspina na szczyt swoich możliwości całkowicie ignorując granice wytrzymałosci... jakby zapisywal dobre, bardzo dobre, rewelacyjne teksty, a gdzieś w głebi się karcił że potrafi lepiej... co ciekawe w niektorych jego tekstach, a często w sposobie śpiewania czy zachowaniu na scenie czuję/słyszę/widze takie: "Podobało się? Chcecie więcej? Umiem lepiej... ale narazie nie zasłużyliście..." droczy, męczy, mami...
ja to lubię

Przybycześć

Ja mam raczej skojarzenia z człowiekiem, który chce uciec od otaczającego świata, wyrwać się otaczającej go zewsząd przyziemności, szarości, przytłaczającej beznadziei i pustych ludzi, którzy nie potrafią go zrozumieć czy zaakceptować. Tak mi się fragment wiersza Baudelaire'a przypomniał:

Poeta jest podobny księciu na obłoku,
Który brata się z burzą, a szydzi z łucznika;
Lecz spędzony na ziemię i szczuty co kroku,
Wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka.

Wydaje mi się, że Kyo jest takim właśnie poetą, który nie za bardzo radzi sobie z otaczającą go rzeczywistością, za to bardzo pewnie czuje się w świecie własnej poezji, własnej wyobraźni. Taka interpretacja sprawia, że czuję z nim dziwną więź. Też mam czasem ochotę stąd uciec.

Vena

interesująca wizja... ale wrażenie słabej, zagubionej osoby... w pewnym sensie do mnie przemawia jednak zawsze widzialam go jako osobę, ktora mimo tego iż zdaje sobie sprawę że niewielu go rozumie (a moze nawet nikt) dobrz sie czuje z tym co ma... a w chwilę po tej myśli nachodzi mnie kolejna... wlasnie obraz tego poety o ktorym wspominasz pod koniec...
Kyo jest poetą... to niewątpliwe... jest też osobą wywołującą tak skrajne emocje i tak różne uczucia, że patrzenie na niego z każdego kąta daje inną barwę i bynajmniej nie są to odcienie szarości...
człowiek o wielu obliczach ale jednej masce
ładny ten fragment swoją drogą... bardzo ładny...

Arinsar

uwielbiam Baudelaire'a i ten fragment moim zdaniem tez dobrze pasuje...
a w Kyo jest chyba straszna ambiwalencja uczuć... . z jednej strony po prostu robi, to co chce, wyraża się w sposób, który mu odpowiada i reszcie nic do tego, a z drugiej... niezrozumienie jednak boli.

Przybycześć

Ja mam takie skojarzenia po -mushi- i "Kodoku ni shisu, yueni kodoku" (zapamiętałam tytuł ^^ Jestem z siebie dumna). Przecież tam wyraźnie mówił o wyobcowaniu, niezrozumieniu, próbie udawania kogoś innego, tylko po to, by go zaakceptowano. Ale to nie przyniosło ulgi, tylko jeszcze więcej cierpienia. Z jednej strony niechęć do pustych, bezuczuciowych ludzi, raniących go na każdym kroku, z drugiej rozpaczliwa potrzeba czyjejś bliskości. Tak to już jest, paradoksalnie najwięksi samotnicy najbardziej garną się do ludzi, mimo, że sprawia im to ból. Nie wiem, czy trudniej jest żyć z ludźmi, czy bez ludzi. Tak czy inaczej, jesteśmy skazani na tę pierwszą opcję i to chyba pcha nas do tych starań bycia zaakceptowanym, lubianym przez otoczenie, nie ważne, co sami o tym myślimy. Wyższa forma masochizmu.

A co do Kyo: jego cierpienie przerodziło się w gniew i puu - tak powstał "The Marrow of a Bone" ^^ Chociaż szczerze mówiąc, wolę Kyo cierpiącego.

Tociak · Dołączył: 27 Mar 2007 Posty: 53 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

krotko i na temat: geniusz ^O^

Fuzziak

Przybycześć

A czy ja kiedyś powiedziałam, że to komercja? Też wierzę, że jego cierpienie jest prawdziwe i wypływa z duszy. I tak, jestem nieludzką sadystką, bo dalej lubię to oglądać. I jestem masochistką, bo czasem to oglądanie sprawia mi niemal fizyczny ból.
A wierz mi, to niełatwe. Kyo jest chyba jedynym artystą, który potrafi mnie aż tak poruszyć. I dlatego go lubię. I wolę, gdy cierpi i mnie porusza, niż gdy się wkurwia i mnie przeraża. Mnie nawet spokojni ludzie przerażają, a jak on się gniewa (a nie wiedzieć czemu czuję się, jakby gniewał się na mnie) to mam ochotę schować się pod biurko. Dlatego wolę go w tym pierwszym wydaniu.

Fuzziak

jakby tak to ujac to masz racje...
aczkolwiek on mnie nie przeraza ^^
wole, jak jest zly, wole atmosfere marrowa, niz ogrom smutku, ktorym miazdzyl przy withering.
jak dla mnie bylo to po prostu za duzo, ale moze to dlatego, ze jego osobiste teksty bardzo zawsze we mnie uderzaja, a do tego siedze z tlumaczeniami dosc dlugo.
dlatego z usmiechem powitalam odmiane XD
naprawde kyo zachwouje sie, jakby przezyl najgorsze, choc nie ma co przesadzac XD

Lady_Vader

Przez parę pierwszych dni słuchanie Dira ograniczało się dla mnie do podrygiwania w rytm piosenek i masowego ściągania zdjęć z internetu.
Aż natknęłam się na tłumaczenia. Aż przeczytałam tłumaczenie "The Final", "Garden", "Mazohyst of Decadence".
Nie powiem wiele, bo na samo wspomnienie tych tekstów dosłownie ścina mnie z nóg. Czytając je po raz pierwszy poczułam się tak, jakbym dostała czymś ciężkim między oczy.

Nie można nie podziwiać Kyo, a jest to podziw graniczący z niemal boską czcią. Tylko postawić mu pomnik. Ołtarz. I składać na nim ofiary.

Arinsar

Fuzziak

no ja moge to powiedziec, po moich odczuciach z toura inward scream i marrow. Inward scream byl jeszcze z WTD i myslalam ze po koncercie sie nie podniose.
Straszny byl pod wzgledem ciezaru smutku.
Marrow jest w zupelnie innych klimatach, co zreszta tez swiadczy dobrze o Kyo - ze wciaz szuka czegos nowego.

(ps. jak moje tlumaczenia to sie ciesze^.~jak nie moje, tez sie cieszeXD)

Alexia

Z każdym dniem uwielbiam Kyo coraz bardziej. Za głos i za "Poem Book" *_*

Shin-chan

W Kyo kocham wszystko *_* Jak można go nie lubić?
Swoją drogą to bardzo niski człowieczek. Teraz się zacznie, że to się nie liczy i w ogóle. Też tak myślę. Naprawde. Tylko on jest niższy nawet odemnie, a starszy o 19... [dobrze liczę?] lat.
A jaki głos ma piękny... normalnie jak go usłyszałam w Kodou to się zakochałam na śmierć *sentymentalny* Chociaż, jak oglądałam Kodou live, to jakoś miałam ochotę podciać sobie żyły. Tak jakby fałszowal. Tak jakby ;|
*panie zmiłuj się nad naaami*

Amaya

Shin-chan

Kyo, pragnę dodać, to najcudowniejszy tancerz na świecie *ślini się* Jak on się rusza, to Maserak i inne dziady wymiękają ^.^ Co do fałszu to się zgadzam Amaya ;D Jego to można słuchać i słuchać. A taniec przewijać, przewijać [np. na youtube]

Fuzziak

a ja uwazam, ze on malo kiedy falszuje.
deg ma straszna polityke nagrywania plyt - czy Wy macie swiadomosc tego, ze oni bez przerwy np. 5 miesiecy graja tour a potem nagrywaja ostatni koncert, na ktorym kyo pada na ryj?XD
poza tym to, co on przedstawia na zywo, a to co jest na plytach sie tak zupelnie rozni O.O...

Alexia

Kyo nie fałszuje ale ma taką specyfike głosu. Mętalność niskich ludzi wiąże sie z energicznością Wink

Przybycześć

Kyo ma najseksowniejszy szept na świecie (Stop! Przybycześć, opamiętaj się, ty Daia kochasz!). A jego głos jest wspaniały, nie ważne, co i jak śpiewa - prawie zawsze doskonale mu to wychodzi (no, chyba, że dostanie zadyszki i opuści połowę tekstu).
A jedyny taniec, w jakim mnie zachwycił to delikatne kołysanie się na "Macabre" z Blitza. Mówiłam, że kocham tą piosenkę i wszystko, co z nią związane? To teraz mówię. Jest doskonała. Spokojna, niemal hipnotyczna, w dziwny sposób pełna magii. Tylko tekst nie do końca rozumiem. Jest jakiś... dziwny (a mój angielski słaby, oj słaby). Ale wokal - wspaniały. Jak zwykle.

Lady_Vader

Fakt, że wykonywane na koncertach piosenki nieraz znacznie odbiegają od wersji nagranych na płycie, ale Kyo nadrabia to niezwykłym zaangażowaniem w śpiewany utwór. No i nic chyba nie brzmi tak pięknie, jak "Ain't afraid to die" na żywo *.*

Fuzziak

ja uważam, że on jest inteligentny na tyle, żeby dobrze wybrnąć z sytuacji, w której nie daje rady^.~ (choć głupi na tyle, by grać rok bez przerwy koncerty XD)

żeby wiedzieć, jak śpiewa na żywo wystarczy posłuchać jealous z blitza ^^